کد مطلب:33654 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113

آدمیان اگر در یك حادثه ی مهم از یكدیگر جدا شوند همانا حادثه ی مردن است. بیشتر حوادثی كه در این جهان بر ما می گذرند، مشاركت پذیر هستند. ما در سور و ماتم، مدرسه و دانشگاه، سفر و حضر و... می توانیم با دیگران همكاری كنیم و مشاركت ورزیم. اما ما هر یك به تنهایی می میریم. هیچ كس در حادثه ی بسیار مهم مرگ دیگری شركت ندارد. این امر از تجربه های بسیار اختصاصی و بی نظیر و بی رقیبی است كه برای یك انسان پیش می آید. بقول امیرالمومنین مرگ امر عامی است كه برای هر كس به صورت خاص رخ می دهد.

بادروا امر العامه و خاصه احدكم و هو الموت

(نهج البلاغه، خطبه ی 167)

روح های بزرگ همواره درباره ی این مساله ی مهم می اندیشند. این البته به دلیل ترس ایشان نیست، بلكه بدان دلیل است كه هر كسی كه به خود می اندیشد و در زندگی خود به جد می نگرد، نمی تواند از این حادثه ی بسیار مهم چشم برگیرد و نسبت به آن بی اعتنا باشد.